مگر نه این است که ما می‌خواهیم با سرمایه‌گذاری شرکت‌های خارجی، تولید خود را با اشتغال جوانان ایرانی توسعه دهیم؟ حال با آوردن کارگرها از چین کدام ایجاد اشتغالی صورت می‌گیرد؟

یادداشت نریمان مومنی - خبرگزاری فارس :
مگر نه این است که ما می‌خواهیم با سرمایه‌گذاری شرکت‌های خارجی، تولید خود را با اشتغال جوانان ایرانی توسعه دهیم؟ حال با آوردن کارگرها از چین کدام ایجاد اشتغالی صورت می‌گیرد؟

اول: دولت وعده ایجاد 970 هزار فرصت شغلی را در برنامه ششم توسعه داده است که سهم استان خراسان رضوی 160 هزار فرصت شغلی است.
با وجود اینکه سالانه باید 105 هزار فرصت شغلی ایجاد شود اما در سال گذشته تنها 27 هزار و 500 شغل ایجاد شده است و طبق گفته استاندار خراسان رضوی 320 هزار بیکار در استان وجود  دارد.

دوم: یک هفته پیش، معاون اول رئیس جمهور و وزیر صنعت و معدن و تجارت در سفری دوروزه به مشهد، چندین طرح و کارخانه را در بینالود و خواف افتتاح کردند.
در یکی از طرح‌ها که بهره‌برداری از فاز دوم کارخانه کاغذسازی بینالود بود، شرکت چینی در آن سرمایه‌گذاری کرده است، در این کارخانه نیمی از کارگرها و تکنسین‌ها چینی بودند.
در حالی که آقای جهانگیری در سخنرانی خود در این کارخانه اظهار کردند اولویت ما سرمایه‌گذاری کشورهای خارجی است اما ایشان نگفتند که این سرمایه‌گذاری باید به چه قیمتی انجام شود.

سوم: اگر کارگران و تکنسین‌های چینی در زمان افتتاح کارخانه حضور داشتند، جای ایراد وارد نبود؛ چراکه انتقال تجربیات و فناوری طول می‌کشد اما اینکه در فاز دوم هم کارگران و تکنسین‌های چینی در کارخانه باشند، جای بسی تعجب و سؤال است.
مگر نه این است که ما می‌خواهیم با سرمایه‌گذاری شرکت‌های خارجی، تولید خود را با اشتغال جوانان ایرانی توسعه دهیم؟ حال با آوردن کارگرها کدام ایجاد اشتغالی صورت می‌گیرد؟

رئیس کارخانه در افتتاحیه اظهار کرد که با بهره‌برداری از فاز دوم کارخانه برای 150 نفر اشتغال‌زایی شده است اما کسی نمی‌داند چند نفر از این 150 نفر ایرانی هستند؟
مشخص نیست آیا شمار آنها در آمار فرصت‌های اشتغال‌زایی استان و کشور لحاظ و به پای جوانان ایرانی نوشته می‌شود؟
باوجود تأکیدات مقام معظم رهبری و تلاش برای توجه بیشتر به ظرفیت‌های اقتصاد مولد، درون‌زا و فراگیر، همچنان درب صنایع بر پاشنه واردات می‌چرخد. امری که با گسترش نیروی کار تحصیل‌کرده و بلاتکلیفی آنها و به تدریج برجسته‌تر شدن آسیب‌های ناشی از آن بیش از پیش نمایان می‌شود و این بار شاهد وارداتی نه از جنس کالا و محصولات که از نوع نیروی انسانی هستیم!