سبزعلیپور:

پیوستن ایران به WTO تا سال ۱۴۰۰ محقق نخواهد شد

در جایی که یکی از مهم ترین فاکتورهای کشورمان جهت پیوستن به WTO، قوی و قدرتمند بودن در صادرات غیر نفتی است اما رئیس جمهور کشورمان صریح و شفاف اعتراف می کند که نمی‌توانیم صادر کنیم. نداریم که صادر کنیم. اصلاً تاجر قوی نداریم.به گزارش تسنیم، محمدرضا سبزعلیپور اقتصاددان و صاحب نظر تجارت جهانی در پنجمین نشست تخصصی جهانی شدن و موانع پیش رو در جمع تعدادی از فعالان اقتصادی و مدیران بخش خصوصی و با حضور تنی چند از دانشگاهیان سخنان خود را چنین آغاز کرد: امروز بناداریم که در باب یکی از جدی‌ترین مسائل آیندۀ اقتصاد ایران سخن بگوئیم. هرچند که این موضوع میبایست طی سالهای گذشته هم بعنوان جدی‌ترین مسئلۀ اقتصاد ایران مطرح و مدنظر مسئولین امر قرار میگرفت که متأسفانه غالباً به حرف، شعار و پز دادن عده ای از مسئولین با عبارت جهانی شدن و پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی WTO گذشت!! پس شاید در دهه آینده موضوع اول ایران بحث جدی عضویت و الحاق کشورمان به سازمان تجارت جهانی WTO و شیوه پیوستن ایران و نحوۀ بسترسازی و رفع موانع باشد.
وی گفت:البته قرار نیست که در این نشست راجع به نقاط ضعف و قوت پیوستن ایران به آن سازمان صحبت کنیم و منافع یا مضرات عضویت را بررسی نمائیم. زیرا طی سالیان گذشته در این باره مطلب زیاد گفته شده و مقالات متعددی نیز منتشر گردیده است. لکن شکی نیست که با الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی، جدای از فواید، امواج ویرانگری نیز به اقتصاد کشورمان حمله ور خواهد شد، فلذا رویارویی با این امواج خطرناک اجتناب ناپذیر بوده و راه گریزی نیست اما بهتر آن است که این امواج ویرانگر را شناخته و با برنامه ریزی صحیح، آن را مدیریت کنیم تا با حداقل ضربه پذیری و کمترین آسیب، وارد دهکده و کلوپ جهانی اقتصاد شویم و از فواید آن به نفع اقتصاد کشورمان بهره مند گردیم.
سبزعلیپور اظهار داشت: امروزه فرآیند جهانی شدن در سطح بین‌الملل بطور جدی از جانب سازمان ملل و سازمانهای تخصصی وابسته به آن مورد حمایت قرار گرفته و به پیش برده میشود. در بعد جهانی‌سازی اقتصاد، مشخصاً میتوان مشاهده کرد که سه سازمان بین‌المللی (صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی و سازمان تجارت جهانی) بعنوان سازمانهای تخصصی در حیطه اقتصاد، سیاست هایی را در پیش گرفته‌اند که کاملاً در راستای جهانی کردن اقتصاد قرار دارد و چون این سازمانها بنوعی نقش هماهنگ ‌کننده اقتصاد جهانی را برعهده دارند لذا با استفاده از ابزارهایی که در اختیارشان میباشد کشورهای مختلف جهان و بویژه کشورهای در حال توسعه را بسمت سیاست هایی که در پیش گرفته‌اند سوق میدهند و کشوری که در راستای این سیاست ها حرکت نکند را به انحاء مختلف تحت فشار قرار می دهند. به بیانی بهتر، عملکرد سازمان های مذکور برای حضور اقتصادهای ملی در فرآیند اقتصاد جهانی نوعی اجبار را ایجاد میکند که همین اجبار باعث میشود تا هر کشوری که بنابه هر دلیلی آمادگی حضور در این فرآیند را نداشته باشد خود را در مسیر انزوا ‌ببیند. بعنوان مثال اگر کشوری به عضویت سازمان تجارت جهانی که متولی اصلی تجارت آزادانه کالا و خدمات در سطح جهان میباشد درنیاید عملاً در دراز مدت قادر به رقابت صادراتی و حضور موفق در بازارهای جهانی نخواهد بود. از طرف دیگر ممکن است عضویت این کشور در سازمان مذکور منجربه این اتفاق ناخوشایند نیز بشود که در کوتاه مدت، بسیاری از صنایع نوپا در آن کشور از میان رفته و نابود شوند و همین تناقض، کشور مذکور را بشدت تحت فشار قرار میدهد. در حقیقت هرگونه قدرت تعدیل نیز زمانی را از این کشور سلب میکند. بانک جهانی نیز اعطای وام به کشورهای نیازمند را عمدتاً مشروط و منوط به اجرای سیاستهای آزادسازی و خصوصی‌سازی نموده که نوعی اجبار برای کشورهای نیازمند محسوب میشود. صندوق بین‌المللی پول هم بواسطه مشاوره و راهکارهایی که به کشورهای مختلف ارائه می دهد، حرکت به سمت جهانی شدن را تشویق می‌نماید که در اصل، این سه سازمان بزرگ اقتصادی جهان، بستر ظهور دهکده و کلوپ جهانی اقتصاد را فراهم آورده و زمینه هدایت و عضویت کشورها را در این دهکده بطور هدفمند برعهده دارند